Sa pesmom na kolac
Na stub srama
Sa pesmom na vešala!
Tamo gde počiva
Kao seno što je strašilo na krstu
Gde vide je vrane,
Ko poruku
Jadnu, mrtvu
Svršenu
I jasnu.
Sa pesmom na lomaču
Jer nije od ovoga sveta,
Na terazije i tezge sa njom
Gde kanta se s bescenjem;
U bulu sa njom!
Ukopajmo joj stope
Da joj članke glade
vazda mrtvi.
Sa pesmom ne štap, hladnom;
Gde stoji u ruci
I topi se na suncu;
Ližimo je,
Dok curi nam niz bradu, ona;
Pitka,
Prazna,
Vodena i slatka.
Na trgove s pesmom,
gde ljubav cveta
Od pitanja do svanuća,
S pesmom na ramena,
Da nam peva,
Da pozdravlja,
Navija,
i ime nam zaziva.
S pesmom na konje i tenkove
Da bez dileme maršira i gazi k’o armada
Jasna kao poruka
I bez drustva priznata.
S pesmom na bezlične i neme
Da im u svesti
Ukucava
Čavle
.
.
.
Sa pesmom na jarbole,
Da predstavi se bojom plavom kao sto je nebo
I jasnom, kao nebo što je, ona;
Izreciva
Neopisiva
Gravidna
Nevidljiva.
Sa pesmom na glave
Gde ih krasi, mesto kapa!
Sa pesmom na police i u vitrine
U miljeisane praznine;
Sa pesmom iz dionizije u apolonsku,
I htonsku jamu izglednog,
Iz sakralnog u skaredno
Iz svetog u profano
Sa sedmog neba
u krunu prozaičnog;
(Bludi pesma u bekstvu od ekstatičnog.)
Na ražanj sa pesmom izgladnelog.
S pesmom na neprijatelja.
Sa pesmama ko sa perlama na uže
Da se nižu pertlaju i lakše broje,
Sa pesmama na pasrartue;
Sa pesmom na parkinge;
Na amove,
Ramove..
S pesmom, tragom priče,
za beskrajne zahteve…
Siniša Stojanović